Ereleden van de NHV

Kees heeft een grote liefde voor analytische oplossingen van de grondwaterstromingsvergelijkingen. Hij is een van de oprichters van het Ernst genootschap waarin hydrologen van verschillende achtergrond bij elkaar kwamen om de schoonheid van de analytische oplossing te bespreken. Hier niet geheel los van staat Kees' initiatief tot een vaste rubriek in Stromingen waarin allerlei vuistregels werden besproken voor de praktische analyse van grondwaterproblemen. Deze zogenaamde Hatsi-kD's vormden een vast ijkpunt in de eerste jaargangen van Stromingen. Overigens heeft Kees samen met Harry Boukes aan de wieg gestaan van dit belangrijke NHV-orgaan dat binnen de Nederlandse hydrologische wereld mede dank zij hem zo'n vooraanstaande positie heeft verworven.

Misschien wel net zo belangrijk is dat Kees een van de initiatiefnemers is van het "Nieuw Elan" dat in de loop van 2007-2008 ervoor gezorgd heeft dat de NHV op een nieuwe leest geschoeid is. Kees' niet-aflatende enthousiasme en zijn veelheid aan ideeën zijn hierin van cruciaal belang geweest.

Tenslotte zij opgemerkt dat Kees een belangrijk boegbeeld is voor het grondwater van Nederland. Hij laat geen gelegenheid onbenut om het belang van grondwaterstudies te benadrukken en om een lans te breken voor de versterking van het geo-hydrologisch onderzoek en onderwijs.

Kees Maas werd geboren op 8 februari 1947 in Den Haag. Van 1965 tot 1972 studeerde hij weg- en waterbouwkunde aan de Technische Hogeschool van Delft. Hij studeerde af op het onderwerp kunstmatige infiltratie van water. Van 1973 tot 1979 werkte hij bij het Rijksinstituut voor Drinkwatervoorziening (RID). Van 1978 tot 1984 was hij in dienst als hydroloog bij de Provincie Zeeland. In deze periode deed hij ervaring op met brak grond- en oppervlaktewater. Sinds 1986 is hij geohydrologisch adviseur bij KIWA (tegenwoordig KWR).

In 1991 ontving Cees Maas de Vreedenburgh-prijs voor een reeks artikelen over stroming van water in gelaagde poreuze media. In datzelfde jaar verbleef hij een half jaar in Minnesota bij prof. O.D.L. Strack, waar hij de basis legde voor zijn proefschrift over convolutie in grondwaterstromingsproblemen. Hij promoveerde in 1994 aan de Technische Universiteit Delft.

Kees Maas schreef artikelen over de praktische toepassing van analytische oplossingen voor grondwaterstroming in de vaktijdschriften Stromingen en H2O. Daarnaast legde hij de theoretische basis voor het softwareprogramma Menyanthes. Kees Maas is redacteur van de rubriek Vuistregels in het vakblad Stromingen.

 

Harry Boukes studeerde Hydrologie en Waterbeheer aan de Hogere Bosbouw- en Cultuurtechnische School in Velp (nu Van Hall-Larenstein). Hij begon zijn loopbaan omstreeks 1980 bij de Afdeling Speurwerk van het K.I.W.A. waar hij de rechterhand werd van Theo Olsthoorn, die toen al een zeker aanzien genoot in de grondwaterwereld. Harry heeft in zijn begintijd bij K.I.W.A. o.a. gewerkt aan een grondwaterstroomlijnenmodel; iets wat toen nog niet algemeen beschikbaar was. Het ging uit van de stijghoogten zoals aangeleverd door MODFLOW. Om stroomlijnen te berekenen gebruikte Harry het principe van continuïteit, waardoor hij opstapeling van numerieke fouten wist te vermijden en met grote stappen kon werken. Later koppelde hij er stoftransport aan. Het programma BOUKWAL (de naam was waarschijnlijk een knipoog naar een ander programma, THEOFEM) was een vroege poging van K.I.W.A. om software te vermarkten. Behalve witte lijntjes op een zwarte achtergrond hadden geavanceerde computers al de mogelijkheid om ook groene en rode lijntjes op het beeldscherm te produceren. Qua speurwerk hield Harry zich ook bezig met het gedrag van nitraat in de bodem, en met name met de rol van pyriet. Daarnaast deed hij advieswerk; een branche waarin K.I.W.A. zich juist schoorvoetend begaf.

Aan zijn werk had Harry niet genoeg om zijn creativiteit uit te leven. Hij was zanger en gitarist in een bandje, componeerde zelf muziek en maakte ook een complete speelfilm die zich in en rondom het KIWA afspeelde.

Na KIWA heeft Harry een korte tijd bij Grontmij gewerkt; dat was in de hoogtijdagen van de bodemverontreinigingszaken. In die tijd trouwde hij met Sandra Elzinga.

Omdat Harry lastig kon kiezen tussen zijn vak en zijn hobby’s besloot hij om een eigen bedrijf te beginnen, waarin het maken van video-presentaties centraal stond. Het idee dat je onderzoeksresultaten beter per video kunt presenteren dan per rapport was zeker voor die tijd zeer vooruitstrevend, maar waarschijnlijk was de tijd er nog niet rijp voor, want het bleek eenvoudiger opdrachten voor meer traditioneel advieswerk te verwerven. Hij is dan ook nog jaren werkzaam geweest als zelfstandig adviseur op het vlak van de geohydrologie en het grondwaterbeleid.

Harry vond het, net als Kees Maas,  leuk om over het vak Hydrologie te schrijven, en beide waren niet enthousiast over de mogelijkheden die H2O daartoe bood. Hoewel het toen beter was dan nu, kwamen vakinhoudelijke verhalen op een stapel, en de kans dat de redactie het betreffende artikel te moeilijk beoordeelde (voor de lezers, uiteraard…) was reëel. Omdat er verder in Nederland niets was kwamen ze bij de koffie-automaat op het idee om er zelf iets aan te doen. Hoewel beide heren een ietwat andere perceptie hadden van wat het uiteindelijke product zou moeten zijn bleken alle onderzochte alternatieven toch een zeker budget te vergen, vandaar dat ze met hun plan de boer op moesten. De eerste persoon die werd geraadpleegd was Henny Colenbrander. Henny ontving beide heren samen met zijn vroegere hulpscretaris Hans Hooghart, die meteen enthousiast was omdat hij zelf de behoefte aan een vakblad ook al een poos voelde. Hij raadde hen aan om aan te haken bij een bestaand tijdschrift. Van zijn baas kreeg Hans de ruimte om de markt te onderzoeken. Dat was een schitterend aanbod, omdat Hans goed was ingevoerd in de media. Hans verdeelde de taken met Coen Volp en zonder dat Kees of Harry er iets voor hoefden te doen kwamen ze na verloop van tijd met een rapport. Ze waren alle in aanmerking komende tijdschriften langs geweest en hadden de mogelijkheid van een zelfstandige uitgave onderzocht. Verschillende tijdschriften voelden wel wat voor een katern. Geheel zelfstandig zat er niet in; de beste toekomst school in samenwerken met een vereniging. Ze kozen voor de NHV. (Met wat goede wil is Stromingen dus nog te zien als een postume daad van de CHO-TNO…). Daarna duurde het toch nog een poos. Primaire reden was het afreizen van Kees naar Otto Strack in Minneapolis.

Direct na afloop van de promotie van Kees hebben beiden, op initiatief van Harry, gelukkig de draad weer opgepikt. Bert van Ee was bereid om in een blad te investeren, en zo is het gekomen. (in die zin is van het belang om op te merken dat de rol  van Bert van Ee niet te  onderschatten is). Ook heeft de vereniging veel te danken gehad aan Hans Hooghart, die de eerste paar jaar ook in de kernredactie heeft gezeten. Tot het op poten stond, zei hij.

Als redacteur van Stromingen kreeg Harry de mogelijkheid om ook zijn journalistieke talenten tentoon te spreiden. En hij is beslist een goede schrijver; humoristisch, goeie zinnen en een goed gevoel voor kop en staart, hoewel sommigen onder ons wellicht met name zijn messcherpe artikelen en commentaren in hun geheugen hebben staan.

Het zelfstandig werken leverde Harry van lieverlee meer regelopdrachten op dan hydrologisch werk. Dat was niet wat hij wilde blijven doen. Nadat hij zich een poosje had verhuurd aan Brabant Water is hij daar als geohydroloog in vaste dienst gekomen. Spijtig genoeg is hij binnen de NHV enkel nog als lid actief.

(met dank aan Kees Maas voor het mede opstellen)