In twee artikelen (deel 1: theorie, deel 2: praktijk) wordt het continue PIRFICT-tijdreeksmodel gepresenteerd en vergeleken met de discrete tijdreeksmodellen van Box en Jenkins (1970). Wanneer je tijd niet beschouwt als een dimensieloze index, zoals in Box-Jenkins modellen, maar rekent met de werkelijke tijd zoals we die allemaal kennen, blijkt tijdreeksanalyse eerder eenvoudiger te worden dan ingewikkelder. Wellicht is dat laatste ook een kwestie van smaak, maar werken met continue tijd heeft in ieder geval een belangrijk praktisch pluspunt: je bent af van de vervelende consequenties die de tijdsdiscretisatie met zich meebrengt. In een continu tijdsdomein zijn grondwaterstandsreeksen met onregelmatige tijdstappen opeens geen probleem meer, mogen de frequenties van de in- en uitvoerreeksen natuurlijk verschillen en ook de modelorde en parameterwaarden zijn niet langer discretisatie-afhankelijk. Kortom, je kunt gewoon rekenen met de data die je hebt en de uitkomsten die je vindt zijn karakteristieke eigenschappen van het geanalyseerde systeem. Kies je daarbij ook nog eens voor een voorgedefinieerde impulsrespons-functie, bijvoorbeeld op basis van de
fysica, dan is het PIRFICT (= Predefined Zmpulse Response Function In Continuous Time) tijdreeksmodel geboren en hoefje als modelleur niet meer voor elke reeks een model-identificatieprocedure te doorlopen. Op weg naar een volledig geautomatiseerde tijdreeksanalyse?