Door de afgelopen droge jaren is vrijwel iedereen ervan doordrongen geraakt dat ons watersysteem niet op orde is. Het is teveel gericht op ontwateren en afvoeren en er wordt veel grondwater aan het systeem onttrokken. Daarmee is het ook niet bestand tegen extreme droogte. In dit artikel beschrijven we voor de zandgebieden van Nederland een aantal richtinggevende oplossingsrichtingen die als doel hebben droogteschade aan landbouw en vooral natuur te voorkomen. Om inzicht te krijgen in de gevoeligheid van het watersysteem voor verschillende oplossingsrichtingen zijn uitersten gemodelleerd: het verhogen van de ontwateringsbasis tot in de haarvaten, het reduceren van alle grondwaterwinningen voor de drinkwatervoorziening en beregening in de landbouw, en het grootschalig vergroten van de grondwateraanvulling. De hydrologische gevolgen van deze oplossingsrichtingen zijn doorgerekend met het Landelijk Hydrologisch Model. Uit de modelanalyses blijkt dat oplossingen pas effectief zijn als ze omvangrijk, integraal en structureel worden doorgevoerd. Hydrologische bufferzones rondom grondwaterafhankelijke natuur kunnen echter al een belangrijke bijdrage leveren aan het tegengaan van verdroging van natuur.
